مقایسه میزان سازگاری اجتماعی در کودکان نابینا و عادی در مدارس ابتدایی شهر مشهد

مقدمه: اجتماعی شدن یک فرایند دو جانبه ارتباطی میان فرد و جامعه است. به همین دلیل جریانی پیچیده به شمار می آید که ابعاد و جوانب گوناگونی دارد. از جمله این ابعاد می توان به کسب مهارت ها ی اجتماعی، چگونگی برقراری ارتباط با سایر افراد و سازگاری اجتماعی اشاره کرد. محیط خانواده، مدرسه و وسایل ارتباط جمعی در فراهم ساختن امکان یادگیری سازگار با محیط نقش و مسئولیت مهمی بر عهده دارند. این بررسی با هدف مقایسه میزان سازگاری اجتماعی در کودکان عادی و نابینا ی مدارس ابتدایی شهر مشهد انجام گردید. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی، تحلیلی می باشد و تعداد 270 نفر از دانش آموزان نابینا و عادی مقطع ابتدایی شهر مشهد در سال تحصیلی92-91 شرکت داشتند. دانش آموزان نابینا به صورت سرشماری و دانش آموزان بینا به روش طبقه ای خوشه ای و تصادفی از بین مدارس عادی انتخاب گردیدند. روش جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد سازگاری اجتماعی بود که این پرسشنامه در سال 1974 در آمریکا جهت استفاده برای دانش آموزان 7 تا 13 ساله طراحی شده است. این آزمون شامل 11 خرده مقیاس، 38 زیر مجموعه و 260 سؤال می باشد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی با استفاده از روش t تست برای آزمون فرضیه ها استفاده گردید(05/0 p <). یافته ها: مقایسه میانگین نمرات سازگاری اجتماعی این دانش آموزان نشان داد تفاوت معنی داری بین بینایان و نابینایان از لحاظ آماری وجود ندارد (8/0=p). نتایچ میانگین سازگاری اجتماعی بین دختران نابینا و پسران نا بینا از نظر آماری معنی دار نبود(10/= p) ولی بنابر نتایج، ناسازگاری در پسران بیشتر از دختران می باشد. در این مطالعه ناسازگاری پسرها ی بینا به مراتب بیشتر از دختران بینا بوده که از نظر آماری اختلاف معنی دار می باشد (00/0 = p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج، نا سازگاری اجتماعی در دانش آموزان دختر نابینا بیشتر از دانش آموزان دختر بینا بود. در مجموع این ناسازگاری به مراتب در پسرها بیشتر از دختران می باشد لذا توجه به آموزش و برنامه ریزی علمی و منسجم برای آنها توصیه می گردد.